Szalony język degustatorów

  Czytając recenzje kolejnych i kolejnych win naszła mnie myśl nie tyle co odkrywcza, co dobitna w swoim wydźwięku. Wówczas w całej swojej rozciągłości dotarło do mnie czym różni się podejście do wina Winomanów, a innych ludzi.

  Uderzyło mnie jak piorunem, że przecież w zasadzie to myślę, mówię i piszę o winie jak o żywej istocie. Tak samo jak inni mi podobni- używam szalonej antropomorfizacji.

  To nie tylko trunek, to wręcz pewna osobowość.

  Uwidacznia się to bezsprzecznie w języku i sposobie przedstawiania wina. Pojawiają się charakterystyki opisujące raczej naszych przyjaciół i sprzymierzeńców niż wyłącznie sfermentowany sok z winogron. Jakby wytworzyła się podczas picia jakaś taka mentalna, cienka nić porozumienia, że wiesz co ci chce TO właśnie wino przekazać.

Wino- istota żywa. Przynajmniej według języka degustatorów.

  I tak, jak na żywą istotę przystało wino ma swoją konkretną budowę. Może być muskularne, krągłe, pełne ciała, jędrne albo zwiewne.

  Do tego możemy mówić o jego wieku- że młodziutkie i jeszcze niedojrzałe, że w swych najlepszych latach i jakże by inaczej w "życiowej formie", że już staruszek. No i w końcu też ma swój kres- zupełnie umiera.

  O charakterze można napisać długą epistołę. 

  Pijamy wina nieśmiałe i zamknięte w sobie, a z drugiej strony zdarza nam się typ agresywny, atakujący wręcz z kieliszka. Delikatne i mocarne. Eleganckie i dystyngowane lub proste i szczere. A może pełne wdzięku? 

Wino może się nam podlizywać, schlebiać i łechtać ego lub skrywać jakąś tajemnicę.

  A ty jakich cech poszukujesz u przyjaciela?