Dekanter- jaki jest każdy widzi

 Dekantery używane są moim zdaniem stanowczo za rzadko. Jak mało co łączą w sobie niebywałą estetykę i wytworność z funkcjonalnością. Nie ma lepszej metody by otworzyć nieśmiałe wino i pozwolić mu odkryć to co skrywa w sobie (Ci mocniej stąpający po ziemi stwierdziliby, że po prostu świetnie je napowietrza). No i niezmiennie wprowadza ten uroczysty ton, skupia uwagę. Zwykła butelka niestety nie ma takiej mocy przyciągania. A może się mylę, tak mi tęskno ostatnio do użycia dekantera przy jakimś mocarnym winie...

  Patrząc jednak praktycznie ( z czym mam problemy- jestem typem marzyciela) użycie takiej karafki to droga nie całkiem łatwa i przyjemna. Zaczyna się przelaniem wina do naczynia. Ten moment lubię najbardziej- wino rwącym strumieniem uderza o dno  i można wręcz usłyszeć jak bierze oddech. 

Potem jest już tylko gorzej... 

 Samo przelewanie trunku z dekantera zawsze wymaga dużo skupienia i wyczucia, które zahacza wręcz o akrobatykę przy ostatnich kieliszkach. Jednak to właśnie teraz nadchodzi rozpacz każdej Pani domu, bo umyć te ustrojstwo jest szczególnie trudno!

Dekanter- szczyt szykowności. (Na zdjęciu: Dekanter Krosno)

Nikt przy zdrowych zmysłach nie rzuca się do zlewu z karafką tuż po wypiciu odświętnego kieliszka, więc zazwyczaj dno takiego naczynia jest przyschnięte osadem, a szyjka niezwykle wąska.

Jak bardzo niecenzuralne wiązanki leciały z moich ust podczas takiego szorowania,wie ten, kto mnie zna. 

By szkło było krystaliczne tak jak przed użyciem, mam wypróbowaną mieszankę odkamieniacza do ekspresu, wody destylowanej i giętkiej myjki.

  I tak względy praktycznie po raz kolejny wygrały z elegancją, a tęsknota jakoś tak szybko mi uleciała...